Fransa’nın Yeni Dalga Kralı Jean-Luc Godard 91 yaşında hayatını kaybetti.

Liberation’a göre, çığır açan ilk filmi “Nefessiz” ile dünya sinemasında devrim yaratan ve yaratıcılığının sınırlarını zorlamaktan asla vazgeçmeyen Fransız-İsviçreli yönetmen ve Yeni Dalga’nın kilit ismi Jean-Luc Godard öldü. 91 yaşındaydı.

Venedik Film Festivali başkanı Luigi Chiarini, 1960 yılında “Breathless”ın vizyona girmesinden kısa bir süre sonra “Goardd’dan önce sinema ve Godard’dan sonra sinema vardı” dedi. Orson Welles’in 20 yıl önce “Citizen Kane” ile bir ilk kez yönetmen, film yapımının gramerini bu kadar radikal bir şekilde dönüştürdü.

Sinema Sanatları ve Bilimleri Akademisi, 2010 yılındaki bir etkinlikte Godard’a Onursal Oscar verdi. Godard kabul etmeye gelmedi; olsaydı şaşırtıcı olurdu (her zaman başına buyruk bir yabancıydı ve Oscar, film kuruluşunun nihai sembolüdür). Ancak etkinlikte, birkaç AMPAS valisi onun etkisinden bahsetti ve yazar Phil Alden Robinson, “Kuralları çiğnemekle kalmadı, onları çalıntı bir araba ile ezdi” diyerek Godard’ın iyi bir önlem için yedeklendiğini söyledi. kuralların ölü olduğundan emin olmak için çalıntı araba.

Diğerleri onun uzun çekimler, atlamalar ve oyuncuların kameraya bakış açılarının film yapımcılığının kelime dağarcığını değiştirdiğine dikkat çekti. Bir keresinde, her filmin bir başlangıca, bir orta ve bir sona ihtiyacı olduğunu, ancak bu sırayla olması gerekmediğini ünlü bir şekilde belirtti.

Godard, görüntü yönetmeni Raoul Coutard’a, o zamanlar neredeyse hiç duyulmamış bir şey olan, bir el kamerasıyla TV röportajı gibi “Nefessiz” çekim yapması için talimat verdi. Filmin kinetik ritmi, Godard’ın aksiyonu ilerletmek için atlamalı kesmeler kullanması ve çekim sırasında oyuncuların doğaçlama diyaloglarını çabucak beslemesiyle daha da geliştirildi. Görünüşte bir kız (Jean Seberg), bir erkek (Jean-Paul Belmondo) ve bir silah hakkında bir gangster resmi olan “Breathless” aynı zamanda varoluşçu fikirlerin bir filmiydi. Jean-Vigo Ödülü’ne ve Berlin’de en iyi yönetmen ödülüne layık görülen film, Godard’ın en erişilebilir fotoğrafı ve 50 yılı aşkın bir kariyeri, yaklaşık 30 uzun metrajlı filmi, sayısız kısa filmi ve filme alınmış denemeleri boyunca en başarılı olanı olmaya devam ediyor. .

“Nefessiz” vizyona girdiğinde 29 yaşında olan Godard, birkaç kısa filmle gelecek vaat eden bir yönetmen olmaktan bir gecede sansasyona dönüştü. Hollywood onu kollarını açarak karşılamaya hazırdı ama Godard asla ısırmadı; sanatsal ilkelerinden ödün vermek istemeyen “Bonnie and Clyde”ı yönetme fırsatını geri çevirdi.

Hipnotik bilimkurgu filmi “Alphaville” (1965) için Altın Berlin Ayı ve açıkça erotik “First Name: Carmen” (1983) için Venedik Altın Aslan dahil olmak üzere büyük Avrupa film ödüllerini kazandı, ancak Godard hiçbir zaman Akademi Ödülü adaylığı almadı. .

Hollywood’daki her şeyi eleştirdi ve zaman zaman Steven Spielberg’i seçti ve filmlerinin sanatsal değerden yoksun olduğunu iddia etti. Görüşleri, filmleri büyüdükçe daha anlatı odaklı ve izleyici dostu hale gelen Yeni Dalga çağdaşları Francois Truffaut, Eric Rohmer ve Claude Chabrol ile düşmesine neden oldu.

Paris’te doğan Godard, varlıklı Fransız-İsviçreli ebeveynlerin oğlu olarak ayrıcalıklı bir şekilde yetiştirildi. Fransız babası kendi kliniğine sahip bir doktordu ve annesi İsviçreli bir bankacılık ailesinden geliyordu.

Godard 1940’ların sonlarında Sorbonne’da etnoloji okurken, ilk sinema kulüpleri başkentin her yerinde filizlenmeye başladı. Film izlemek Godard için dini bir deneyime benziyordu. Bir keresinde kendisine ve Truffaut, Chabrol ve Jacques Demy gibi çağdaşlarına atıfta bulunarak, “Yer altı mezarlarındaki Hıristiyanlar gibiydik” dedi.

1951’de Godard, Rohmer ve Jacques Rivette ile birlikte Andre Bazin’in Cahiers du Cinema film dergisi için yazan ilk yazarlardan biri oldu. Yönetmenlerinin fikirlerinin tükendiğini hissettiği savaş sonrası Fransız filmlerinin yüksek sesle eleştirmeniydi ve bazı yönetmenlere üst düzey yönetmenlerle aynı önemin verilmesi gerektiğini savunarak auteur güdümlü sinema fikrinin ortaya çıkmasına yardımcı oldu. seviye romancılar

“Küçük Asker”de (1961), Godard, Fransa’nın Cezayir Bağımsızlık Savaşı sırasında uyguladığı işkenceyi cesaretle ortaya koydu. Film, Ocak 1963’e kadar Fransa’da yasaklandı. Godard, evlendiği ve ardından boşandığı Danimarka doğumlu aktris Anna Karina’yı ilk kez rol aldı.

Godard’ın Fransız Yeni Dalgası’nın en etkili üyelerinden biri olarak ünü 1960’ların ortalarında, birçoğu Karina’nın yer aldığı bir dizi popüler ve eleştirmenlerce beğenilen filmle pekiştirildi. Karina ile evliliği 1964’te sona erdi, ancak “Alice Harikalar Diyarında Franz Kafka ile tanışıyor” adını verdiği gangster filmi dünyasına dönüşü “Bande a Part” (Band of Outsiders) ile sinemada büyük bir dünya gücü olarak devam etti. ”

En büyük ticari başarısını, hayal kırıklığına uğramış bir senaryo yazarının (Michel Piccoli) karısı olarak göz alıcı Brigitte Bardot’un oynadığı “Contempt” ile elde etti. “Deux ou Trois Choses que je sais d’elle” (Onun Hakkında Bildiğim İki-Üç Şey) de modern hayata dair gözlemlerle dolup taştı. “My Life to Live”, “Alphaville”, “Pierrot le Fou” ve “Masculine, Feminine” gibi filmler, Godard’ın alçak ve asil estetiği bir araya getirme yeteneğini ortaya çıkardı.

Bu dönemin doruk noktası, 1968’deki vahşi ve unutulmaz “Hafta Sonu”ydu, arabalar sonsuz bir tıkanıklık içinde yığılmıştı ve Batı uygarlığının gerilemesi hakkında yorumlar vardı. “La Chinoise”, Mayıs 1968’deki Fransız öğrenci ayaklanmalarını öngörme biçimi açısından oldukça ileri görüşlüydü. Çekimler sırasında Godard, fotoğrafın yıldızı Anne Wiazemsky ile evlendi ve daha sonra boşandı.

1960’ların sonlarında Godard ana akım sinemadan çekildi. Sonraki birkaç yıl boyunca bir grup solcu siyasi aktivistle birlikte çalışarak kendi siyasi filmlerini çekti. Godard, 1979 yapımı “Every Man for Himself” ile anlatı sinemasına dönmeden önce, kendi eğlencesi için filmler yaparak giderek daha münzevi hale geldi. 1980’lerde, “First Name Carmen”, “Hail Mary” ve “Detective” festivallerde ilgi gördü.

2010 AMPAS etkinliğinde, belgeselci Lynne Littman, “Godard, hem yetişkinler hem de sanatçılar olarak yanlış davranmaya cüret etti. Hâlâ yaramazlık yapıyor ve bu gece ilk kez bunun için Oscar verdiğimizi düşünmek istiyorum.”

Godard’ın en iddialı projesi, sinema kavramına ve bunun 20. yüzyılla ilişkisine dair ikonoklastik ve çok kişisel bir çalışma olan çok parçalı video projesi “Histoire(s) du Cinema” (1988-1998) idi. Daha yakın zamanlarda, “Aşka Övgü” (2001) ve “Notre musique” (2004) filmleri Cannes Film Festivali’nde iyi karşılandı. 2010’da Cannes’da Belirli Bir Bakış’ta gösterildiğinde “Film Socialisme” daha şaşkın bir tepkiyle karşılaştı; son derece deneysel çalışma, Godard’ın festivalden bariz bir şekilde yokluğuna yansıyan bir ifade olan “Yorum Yok” yazan bir başlık kartıyla sona erdi.

Ancak Godard, 2004’te Cannes’da, 3D formatını deneyerek ve aynı zamanda ne sunacağını sunduğu “Goodbye to Language” ile önemli bir kariyer dirilişi yaşadı. ÇeşitlilikScott Foundas, “filmlerin durumundan dünyanın durumuna kadar her şey hakkında karakteristik olarak güçlü, eğlenceli, mordan bir yorum” olarak nitelendirdi. Festivalin jüri ödülünü kazandı (Xavier Dolan’ın “Annesi” ile paylaşıldı) ve Ulusal Film Eleştirmenleri Derneği tarafından yılın en iyi filmi seçildi.

Godard, hayatının son 30 yılı veya daha fazlası boyunca ortağı İsviçreli film yapımcısı Anne-Marie Mieville ile yakın işbirliği içinde çalıştı. Ondan kurtulur.